تا سال‌های اخیر، بیشتر داروهای سنتزی کایرال به صورت مخلوط راسمیک تولید و عرضه می‌شدند. این رویکرد عمدتاً به دلایل عملی اتخاذ شده بود. نخست آنکه واکنش‌های تبدیل مولکول‌های غیرکایرال به کایرال معمولاً منجر به تشکیل مخلوط راسمیک می‌شوند. همچنین در بسیاری از موارد، هر دو انانتیومر دارای خواص بیولوژیکی مشابه بودند یا یکی از آن‌ها فاقد اثرات درمانی بود که جداسازی آن‌ها را غیرضروری می‌ساخت. علاوه بر این، فرآیند جداسازی انانتیومرها در مقیاس صنعتی هزینه‌بر بوده و موجب افزایش قیمت نهایی دارو می‌شد.
با این حال، پژوهش‌های بعدی نشان داد که در برخی موارد، یکی از انانتیومرها می‌تواند به عنوان بازدارنده عمل کرده و اثرات درمانی انانتیومر دیگر را کاهش دهد. حتی در موارد نگران‌کننده‌تر، برخی انانتیومرها فعالیت‌های کاملاً متفاوت و گاهی سمی از خود نشان می‌دادند. نمونه هشداردهنده این پدیده، داروی تالیدومید بود که در سال 1960 به صورت مخلوط راسمیک در اروپا عرضه شد. مصرف این دارو توسط زنان باردار منجر به تولد صدها نوزاد با نقایص مادرزادی شد و فاجعه‌ای انسانی را به همراه آورد. این رویداد تأکید کرد که در برخی موارد، تولید و تجویز داروها به صورت مخلوط راسمیک می‌تواند پیامدهای فاجعه‌باری داشته باشد.