گوگرد دی اکسید (SO2) یک گاز زننده و سمی است که محصول اولیه سوزاندن گوگرد عنصری است. این گاز به طور گسترده در طبیعت وجود دارد، عمدتاً از فعالیت های آتشفشانی و سوزاندن سوخت های فسیلی وارد جو می شود. در جاهای دیگر منظومه شمسی، به صورت گاز در جو ناهید و قمر مشتری (آیو) و به صورت یخ در سایر قمرهای گالیله یافت می شود.
عمده استفاده از SO2 در ساخت اسید سولفوریک (H2SO4) است که بیشترین ماده شیمیایی تولیدی در سراسر جهان می باشد. گوگرد عنصری و اکسیژن واکنش داده و SO2 را تشکیل می دهند که به طور کاتالیزوری با اکسیژن اضافی اکسید می شود تا گوگرد تری اکسید (SO3) را بسازد. SO3 با H2SO4 موجود مخلوط می‌شود تا اولئوم (اسید سولفوریک دودکننده) تولید شود که در یک فرآیند شدیدا گرمازا به آن آب اضافه می‌شود تا H2SO4 غلیظ تولید شود. این فرآیند به عنوان فرآیند تماس شناخته می شود. که مربوط به ثبت اختراع مخترع بریتانیایی پرگرین فیلیپس در سال 1831 می باشد.
در آزمایشگاه های شیمیایی، کاربردهای متعددی دارد، از جمله به عنوان یک عامل کاهنده، به عنوان یک واکنشگر در واکنش های سولفونیلاسیون و به عنوان یک حلال دمای پایین استفاده می شود. SO2 همچنین برای حفظ میوه های خشک مانند کشمش و آلو خشک و برای جلوگیری از فساد در شراب استفاده می شود.
جدول اطلاعات خطر نشان می دهد که SO2 چیز بسیار بدی است. اما علاوه بر ارزش آن به عنوان یک ماده شیمیایی، جنبه مثبت دیگری نیز دارد: آتشفشان هایی که گاز منتشر می کنند می توانند تأثیر مفیدی بر تغییرات آب و هوا داشته باشند. هنگامی که SO2 به داخل استراتوسفر می ریزد، به صورت فتوشیمیایی با اکسیژن برای تولید ذرات معلق H2SO4 در هوا واکنش می دهد. این ذرات به نوبه خود تابش خورشید را منعکس می کنند و جو را خنک می کنند. اما همانطور که انتظار می رود، حتی این مورد نیز یک جنبه منفی دارد زیرا SO2 و H2SO4 به ایجاد باران اسیدی کمک می کنند.