هالوپریدول یک داروی ضد پسیکوتیک محسوب می شود که برای درمان اسکیزوفرنی، سندرم تورت، اختلال دوقطبی و سایر وضعیت ها استفاده می شود. پائول جانسن (Paul A. J. Janssen) هالوپیدول را در اواسط دهه 1950 کشف کرد. آزمایشات بالینی در سال 1958 آغاز شد، اما اداره غذا و داروی ایالات متحده این دارو را تا سال 1967 تأیید نکرد. اولین بار توسط آزمایشگاه مک نیل تحت نام تجاری هالدول به بازار عرضه شد. هالوپریدول عوارض جانبی فراوانی دارد، برخی از آنها جدی هستند. اما هنوز به طور گسترده به عنوان دارو استفاده می شود. هالوپریدول عوارض جانبی فراوانی دارد، برخی از آنها جدی هستند. اما هنوز یک دارو به طور گسترده استفاده شده است. در سال 2018، کریستن برناند و همکارانش در دانشکده پزشکی ایکان در بیمارستان کوه سینا (نیویورک سیتی) و الی لیلی (ایندیاناپولیس) از هالوپریدول و 134 دارو دیگر (و نه همه آنتی سایکوتیکها) برای ایجاد یک روش غربالگری جدید برای داروهای اسکیزوفرنی استفاده کردند. . انگیزه آنها این بود که داروهای موجود برای 30٪ از بیماران اسکیزوفرنی جواب نمی دهند و داروهای غربالگر موجود مؤثر نیستند.
محققان سلولهای پوستی را از 24 فرد، 12 نفر مبتلا به اسکیزوفرنی و 12 کنترل جمع آوری کردند. آنها این سلول ها را به سلول های بنیادی و سپس سلولهای پیشرو عصبی تبدیل کردند. هنگامی که دانشمندان سلول های عصبی را در معرض داروهای تست قرار دادند، سلول های گرفته شده از بیماران مبتلا به اسکیزوفرنیا بیان ژن مرتبط به دارو اسکیزوفرنی شدیدتری نسبت به سلول های افراد گروه کنترل از خود نشان دادند.
این آزمایش امکان استفاده از روشهای غربالگری مشابه را برای ارزیابی داروهای ضد اسکیزوفرنی بالقوه، نشان داد. هچنین به نظر می رسد که سلول های خود بیمار بتوانند تعیین کنند که کدام داروها در برابر بیماری این فرد موثر هستند.