عوامل کلر زنی آب استخرها شامل گاز کلر و نمک های هیپوکلریت می باشند. به دلیل خطرات مربوط به ذخیره سازی و استفاده از گاز کلر، به ندرت از آن برای کلرزنی استخرها استفاده می شود. در عوض، بیش تر از نمک های هیپوکلریت استفاده می شود. کلسیم کلرید نیز اغلب به آب استخر اضافه می شود که از حل شدن کلسیم سولفات، که در دوغاب بین کاشی‌های استخر استفاده می شود، جلوگیری می‌کند. گاهی اوقات از ازن و نور UV نیز برای ضدعفونی کردن استخرها استفاده می‌شود.
واکنش های شیمیایی درگیر در کلرزنی
کلر و نمک‌های هیپوکلریت هر دو با آب واکنش می‌دهند و باعث تولید یک اکسیدان قوی به نام هیپوکلرو اسید می شوند که عامل اصلی باکتری‌کشی در آب استخرها می باشد. در آب، هیپوکلرو اسید با یون هیپوکلریت (اکسیدان ضعیف تر)، در تعادل می باشد. مجموع غلظت این مواد شیمیایی در آب استخر به عنوان “کلر آزاد در دسترس” (FAC) تعریف می شود.
یون های هیپوکلریت به سرعت توسط اشعه ماوراء بنفش موجود در نور خورشید تجزیه می شوند و این باعث از دست رفتن 90٪ FAC از استخرهای روباز می شود. این بدان معناست که استخرهای روباز به کلرزنی مکرر یا افزودن مواد شیمیایی دیگر برای تثبیت سطوح FAC نیاز دارند.
ادرار کردن در استخر و کلرآمین ها
آمونیاک و ترکیبات آمونیاک مانند موجود در عرق و ادرار انسان با هیپوکلرو اسید واکنش داده و کلرآمین تولید می کنند. کلرآمین ها باعث بوی مشخص استخرها، خس خس سینه و چشم درد برای برخی از شناگران می شوند.
ادرار کردن در استخر تری کلروآمین بیشتری تولید می کند، زیرا اسید اوریک موجود در ادرار به ایجاد آن کمک می کند. همچنین مقادیر کمی سیانوژن کلرید نیز تولید می کند. کلر موجود در این محصولات فرعی حاصل از کلرزنی به عنوان “کلر ترکیبی” (CC) نامیده می شوند.
