آن چه آشپزی را لذت بخش می سازد این است که غذای خود را با سیر، پیاز، پیازچه و تره فرنگی تهیه کنید. بوی تمام این غذاها بر اساس یک عنصر: گوگرد می باشد. آن چه باعث تعجب است این است که در اکثر موارد، ترکیباتی که به بوی مطلوب مورد نظر منجر می شوند در واقع در گیاهان دست نخورده وجود ندارند ولی در خلال رنده کردن، سرخ کردن، یا جوشاندن ((مواد اولیه)) بیوسنتز می شوند. مثلا یک خوشه یا حبه سیر خود بویی ندارد، و پیاز بریده نشده نه بو دارد و نه اشک آور است.
در مورد سیر، خرد کردن حبه آنزیمهایی موسوم به آلیناز آزاد می کند که پیش ماده های سولفوکسیدی را به واسطه های سولفونیک اسیدی تبدیل می کند. سپس این اسیدها با از دست دادن آب به ترکیبات معطر مثل آلیسین، دیمر می شوند. سیر میزبان سایر ترکیبات، که همه آن ها حاوی گروه های عاملی سولفیدی RSR، سولفوکسیدی، RS-R، و دی سولفیدی RSSR می باشند، را به این طریق ایجاد می کند. جالب توجه این است که، بعضی از این ترکیبات از نظر دارویی فعال می باشند. مثلا آلیسین یک عامل ضد باکتری قوی است. قبل از این که آنتی بیوتیک های مدرن به بازار عرضه شوند، مواد تهیه شده از سیردر درمان تیفوس، وبا، دیسانتری، و سل به کار گرفته می شدند. احتمال می رود که گیاه سیر این ترکیبات را به عنوان عوامل دفاعی شیمیایی بر ضد ارگانیسم های مهاجر بکار می گیرد. در چین، یک کاهش قابل توجه در خطر ابتلا به سرطان معده در کسانی که سیر مصرف می کنند دیده شده است. سیر سطح کلسترول را پایین می آورد، خواص مربوط به قلب و رگ های قلبی را دارد، و از تجمع پلانت خون جلوگیری می کند.
در بین اثرات ((منفی)) قابل توجه سیر بوی تنفسی بد آن است، که از ریه ها از طریق خون و نه، بر خلاف آن چه تصور می شود، از بازمانده های سیر در دهان ، ناشی می شود. مسلما سیر هضم شده می تواند در ادرار 3 تا 4 روز دوام بیاورد. آلیسین به آسانی از طریق پوست جذب می شود (خاصیتی که در دی متیل سولفوکسید هم وجود دارد). بدین ترتیب، ادعا می شود که مالیدن سیر روی پا به زودی منجر به چشیدن طعم سیر در دهان می شود.
