شیمی زنده

تا سالهای اخیر، اکثر داروهای سنتزی کایرال به صورت یک مخلوط راسمیک تهیه و فروخته می شدند. دلیل این امر عمدتاً جنبه عملی کار بود. واکنشهایی که به منظور تبدیل یک مولکول اکایرال به کایرال در نظر گرفته می شوند، معمولاً راسمات ایجاد می کنند. به علاوه، در بسیاری موارد، هر دو انانتیومر خواص بیولوژیکی مشابه دارند، یا یکی از آنها (فرم نادرست) از نظر بیولوژیکی بی اثر است، لذا، جداسازی آن بی فایده و غیرلازم می باشد. نهایتاً اینکه، جداسازی راسمات ها در مقیاس زیاد گران است و به قیمت دارو می افزاید. ولی، در چند مورد، معلوم شد که یکی از انانتیومرهای یک دارو به صورت بازدارنده (بلوکه کننده) محل دریافت کننده بیولوژیکی عمل می کند، و بدین ترتیب فعالیت انانتیومر دیگر را کاهش می دهد. بدتر از همه، یکی از انانتیومرها دامنه فعالیت کاملاً متفاوتی، و بعضی اوقات سمی، از خود نشان می دهد. یک نمونه فاجعه آمیز و تراژدی حالت دوم، داروی آرام بخش تالیدومید است، که در سال 1960 در اروپا به صورت یک مخلوط راسمیک به بازار عرضه شد. مصرف این دارو در زنان باردار موجب شد که صدها کودک با نقض عضو متولد شوند.